In de workshop “Tape It!” gingen kinderen tussen de 7-12 jaar ontdekken
wat je kunt maken met washi tape of papiertape met verf.
Het werken met verf was favoriet! Uitproberen hoe het werkt, dat in lagen
over elkaar werken. En het was steeds ook weer spannend hoe het eruit kwam te
zien. Want vaak heb je van te voren wel een beeld van wat je wilt maken, maar
of het ook zo wordt is altijd een verrassing. Dit bleek ook! Want soms was het anders als je de tape er
vanaf haalde.
Door steeds weer nieuwe lagen te maken, veranderde het beeld ook steeds
en gaf het soms een verrassend effect. Ook werd er ontdekt dat je beter niet
gelijk met te donkere kleuren kon beginnen
of precies over een licht vlak met donkere verf erover moest
schilderen…..want er was dan niet veel meer van de onderste laag te zien….
Het was dus ook hard werken en nadenken. Niet alleen gewoon lekker
schilderen, hoe wel het inschilderen van de vlakken wel rustgevend voor
sommigen was.
Toch wat het nadenken. Nadenken over de kleuren die gebruikt werden en of die bij elkaar pasten en of datgeen wat je wil laten zien dan nog wel te zien is met een donkere kleur erover heen.
Voor degene die graag precies werkten, was er het maken van een beeld met
washi tape. Op papier ging je dan stapje voor stapje je beeld maken. De
uitdaging zat hem toch wel in hoe je die ronde en gebogen lijnen met washi tape
kon maken. En de schaar was daarbij toch wel handig. Het was vooral meten en
passen, goed kijken en af en toe even een stapje terug doen om te zien wat er
gemaakt werd. Letters en namen maken met de washi tape was favoriet.
Sommigen vonden het ook wel een leuk idee om de 2 technieken met elkaar
te combineren, de washi tape en tape met verf. En dat gaf een leuk geheel, wat
elkaar aanvulde.
De uitdaging zat hem dus in veel kijken en meten! En zie hier het
resultaat!
Voor de deelnemers: Ik hoop dat jullie het leuk & leerzaam vonden en
zie jullie graag weer eens terug! Er waren mooie werken ontstaan, jullie mogen
daar trots op zijn!
Emy.
Pssst….en mocht je deze blog lezen en dit stiekem toch ook wel een
keertje willen doen, mail dan naar emy@emymaduro.com. Bij genoeg animo, kan ik
het in het najaar nog eens inplannen.
Soms willen kinderen gewoon lekker aanklooien en lekker bezig zijn met materiaal. Soms hebben ze ook al een gericht idee van wat ze willen gaan doen. Zo hadden we laatst iets besteld via internet wat in een veel te grote doos aankwam. Mijn dochter vond dit reuze interessant. En ze zei dat dit wel het Pietenhuis kon zijn. Met de bedoeling om dit na te bouwen, natuurlijk. Samen met haar vriendinnetje die op dat moment bij ons kwam spelen, ging ze aan de slag.
Ik vond dit een super goed
idee van haar! Niet om het idee zelf, maar dat ze zelf het initiatief nam en zelf
al een creatief idee had bedacht met wat ze met doos kon gaan doen.
Fantasiespel en creativiteit gaan ook hand-in-hand. Om het fantasiespel goed te kunnen uitvoeren, heb je soms letterlijk creativiteit nodig. Creativiteit in de zin van iets MAKEN. De fantasiewereld vormgeven en uitbeelden. Haar creativiteit was al in gang gezet door haar conceptuele idee van het omvormen van de doos naar een huis. Maar hoe dit aan te pakken,
daar was ze nog niet vaardig in. Dus hielp ik haar een handje in haar creatieve
leerproces door vragen te stellen. En…hoe ziet je pietenhuis
eruit? “Het heeft een dak, en
je kunt erin zitten”. En…..dan?….dan zit je erin…Is het dan niet een
beetje donker binnen? Hebben de Pieten ook zo’n donker huis? vroeg ik haar.
Op die manier probeerde ik haar bewuster na te laten denken over hoe een huis eruit ziet en wat de onderdelen van een huis zijn. Verder liet ik haar vrij. Zij bepaalde de materialen die ze nodig had en ik haalde die materialen voor haar. Plak, gekleurd papier, schaar en stiften. Dat was genoeg.
Ze keek me aan, en wist even niet goed wat ze met die vraag moest. Dus verduidelijkte ik het. Heeft een huis ook niet ramen? Zodat je naar buiten kunt kijken? En zodat het huis van binnen niet zo donker meer is? En hoe ga je je raam uit het
karton halen? “knippen” zij ze. Maar het knippen ging niet, kwam ze
even later achter. Ik zag haar frustratie. Lukt het? vroeg ik haar. NEE!
antwoordde ze boos. Ze kan soms heel snel gefrustreerd zijn wanneer iets niet
gaat zoals ze het bedacht had, maar dit is dan ook gelijk een leermoment om om
te gaan met fouten en hoe de dingen op te lossen. Het zelfontdekkend leren.
Toen die frustratie eruit
kwam en ze er niet op een ander idee kwam. Gaf ik aan dat ik haar wel kon
helpen met een stanleymes. Stanleymes? zei ze vragend. Dat kende ze nog niet.
Dus uitgelegd en laten zien wat het was (een HEEL scherp mes) en dat dit alleen
door grote mensen gebruikt mag worden. Dus met stanleymes heb ik de
ramen gemaakt voor haar. Aandachtig zat ze te kijken hoe ik de vorm van de
raampjes met het stanleymes maakte. Zo ontdekte
ze op welke manier je nog meer ramen kunt maken dan alleen een raam tekenen of
opplakken. Ruimtelijk werk werd het dus.
Samen met haar vriendinnetje
kreeg het huisje ook een huisnummer en een deurbel en een dak met dakpannen. Na die dag was ze nog niet
klaar met het huis. Er werd ook nog een bank en tafel in het huis getekend. De
bank had heel veel kussens, “om het lekker zacht te maken”, zei ze. Het
huis kreeg ook nog een lampje wat ik samen met haar erin hing ( een draagbaar
fietslampje). En zo was het huis af.
Zij en haar zusje gingen erin
spelen, maakte het gezellig met allerlei speelgoed wat in het huisje verzameld
werd. Maar ook in die situatie kwam ze een onverwachte probleempje tegen… Haar jongere zusje vond alles
wat erop geplakt was, ook erg interessant en met name hoe het erop geplakt was.
Dus ging zij het er weer afhalen. De oudste daardoor helemaal
in tranen. Maar daarop gaf ik haar dan een tip hoe ze onder andere de dakpannen
die eraf gehaald waren weer kon maken. Namelijk om de dakpannen er gewoon op te
tekenen in plaats van erop te plakken, dan kan haar zusje ze er tenminste ook
niet afhalen. Zo gezegd, zo gedaan. Ook
schreef ze groot haar naam erop, met de gedachte dat haar zusje dan tenminste
wist dat het huis van haar was en ze er vanaf moest blijven. (nu kan haar zusje
nog niet lezen, maar de gedachte erachter was een prima idee!).
Het huisje staat er nu al een
paar weken. En sinds kort is het huis van beer geworden. Voor haar knuffelbeer
werd er in het huisje een plekje ingericht om in te slapen. Het huis heeft een
andere rol gekregen. En inmiddels heeft ze voor zichzelf een andere huisje gecreëerd,
onder de tafel.
Mooi, om te zien hoe kinderen
hun fantasiespel vormgeven en er een creatief leerproces ontstaat waarin er
oplossingen gezocht worden voor de obstakels die ze tijdens hun spel tegenkomen!
En als ouder zijnde help ik graag een
handje mee door mee te gaan met hun fantasie en vragen te stellen. Zo hou je
het creatieve proces op gang en krijgt het creatieve project van je kind de
kans om te groeien en te verdiepen.
Soms kan het zijn dat het
even ongeroerd blijft liggen, maar het kan ook ineens weer de interesse wekken
van je kind en dat er een vervolg aan gegeven wordt.
