Werken met tape: Passen, meten en kijken

In de workshop “Tape It!” gingen kinderen tussen de 7-12 jaar ontdekken wat je kunt maken met washi tape of papiertape met verf.

Het werken met verf was favoriet! Uitproberen hoe het werkt, dat in lagen over elkaar werken. En het was steeds ook weer spannend hoe het eruit kwam te zien. Want vaak heb je van te voren wel een beeld van wat je wilt maken, maar of het ook zo wordt is altijd een verrassing. Dit bleek ook!  Want soms was het anders als je de tape er vanaf haalde.

Door steeds weer nieuwe lagen te maken, veranderde het beeld ook steeds en gaf het soms een verrassend effect. Ook werd er ontdekt dat je beter niet gelijk met te donkere kleuren kon beginnen  of precies over een licht vlak met donkere verf erover moest schilderen…..want er was dan niet veel meer van de onderste laag te zien….

Het was dus ook hard werken en nadenken. Niet alleen gewoon lekker schilderen, hoe wel het inschilderen van de vlakken wel rustgevend voor sommigen was.

Toch wat het nadenken. Nadenken over de kleuren die gebruikt werden en of die bij elkaar pasten en of datgeen wat je wil laten zien dan nog wel te zien is met een donkere kleur erover heen.

Voor degene die graag precies werkten, was er het maken van een beeld met washi tape. Op papier ging je dan stapje voor stapje je beeld maken. De uitdaging zat hem toch wel in hoe je die ronde en gebogen lijnen met washi tape kon maken. En de schaar was daarbij toch wel handig. Het was vooral meten en passen, goed kijken en af en toe even een stapje terug doen om te zien wat er gemaakt werd. Letters en namen maken met de washi tape was favoriet.

Sommigen vonden het ook wel een leuk idee om de 2 technieken met elkaar te combineren, de washi tape en tape met verf. En dat gaf een leuk geheel, wat elkaar aanvulde.

De uitdaging zat hem dus in veel kijken en meten! En zie hier het resultaat!

Voor de deelnemers: Ik hoop dat jullie het leuk & leerzaam vonden en zie jullie graag weer eens terug! Er waren mooie werken ontstaan, jullie mogen daar trots op zijn!

Emy.

Pssst….en mocht je deze blog lezen en dit stiekem toch ook wel een keertje willen doen, mail dan naar emy@emymaduro.com. Bij genoeg animo, kan ik het in het najaar nog eens inplannen.

van abbe museum

Vorige week zijn we naar het Van Abbemuseum geweest. Het was al een paar jaar geleden dat ik daar ben geweest, en het leek me een leuk idee om daar samen met mijn dochter naar toe te gaan.

Het Van Abbemuseum is een museum voor moderne en hedendaagse kunst en ligt midden in het centrum van Eindhoven.

Dit keer was een van de tentoonstellingen “The Way Beyond Art”. Hier waren een werken van kunstenaars te zien rondom 3 thema’s – Land, Thuis en Werk. Ze laten nieuwe perspectieven op onze hedendaagse wereld zien.  De werken waren niet in het traditionele model van de “witte kubus” te zien ( de witte ruimte waarin normaal gesproken de kunstwerken tentoongesteld worden.) Het idee van het museum is om zo “meer mogelijkheden om kunst in relatie tot een ruimte en in relatie tot lichaam en geest te ervaren”.

Tightrope, 2015 – Taus Makhacheva

Zo was er onder andere een film te zien in een grote rode tent. Deze maakte op mijn dochter veel indruk en het gaf meer een huiselijke sfeer. Mijn dochter ging er zelfs bij op het tapijt liggen, voor de tv waar de film te zien was. Ze was geïntrigeerd door de film, waar te zien was hoe een man steeds over een touw heen  en weer liep met schilderijen van bekende kunstenaars in zijn hand.  Een spannend tafereel voor haar dus.

All in one lycra, plus attachments, 1965 – Jim Dine

Dit werk viel mij als eerste op, en ik wees Maggie erop. Kijk eens daar, die schoenen aan dat schilderij! Ze keek er even na,maar was er niet van onder de indruk. Ze ziet de schoenen wel en vind het gek dat ze op het schilderij zijn geplakt, maar maakt er niet meer opmerkingen bij en loopt verder.

Dat kan dus soms ook, dat een kunstwerk waarin objecten zijn verwerkt wat past binnen de belevingswereld van een kind en herkenbaar kan zijn, dus toch niet echt de aandacht trekt. 

Let’s meet at the orient ,1995 – Füsun Onur)

Een grote wereldbol ( een blauwe ballon, zoals mijn dochter het beschreef) hangend aan het plafond, gevangen in een net. Aan een touwtje onderaan de ballon hing een ring bekleed met witte doorzichtige stof met daaronder een metalen bak met water met in gouden woorden alle landen van de wereld erin drijvend. We bekijken de namen van de landen en zochten “Nederland”….maar die lag niet in de bak.

Een van de suppoosten had ons ook nog als tip gegeven, dat we naar boven moesten gaan met de lift, omdat dit wel een hele speciale lift was… We gingen dus met de lift naar de 3de verdieping. In de lift, was tijdens het wachten, een koor te horen wat steeds hoger ging zingen naar mate we hoger kwamen. En zodra je naar beneden gingen, werd er op een steeds lagere toon gezongen.  

Op de hoogste verdieping, de 3de verdieping was het Multisensory Museum, een tentoonstelling  waarin een experimentele multi-zintuigelijke museumruimte was gebouwd en ook een paar kunstwerken waren tentoongesteld.  Dit gedeelte van het museum was ook speciaal ingericht voor bezoekers met visuele, auditieve of mobiele en metale beperking. Interessant om te zien hoe ze het hadden vormgegeven en het geeft je een heel andere beleving van vooral de ruimte om je heen en ook hoe je kunst kunt benaderen.  

Zodra je de lift uitstapte bevond je je in een smalle gang, wat slingerend ergens heen leiden. We kwamen uit bij een kleine ruimte waar een paar kleine werken tentoongesteld waren in nisjes. Zo ook een werk (voellandschap) geïnspireerd op een tekening van Andrzej Wróblewski’s –  Dazenie Do Doskonalosci.

Dit mocht je voorzichtig aanraken, maar mijn dochter had van mij al te goed geleerd dat dit niet mocht. Omdat in de meeste musea dit niet werd gewaardeerd. Ze bekeek het werk wel aandachtig en ondertussen vertelde ik wat mij opviel, onder andere over hoe knap het was dat die mannetjes zolang zo op die ladder konden blijven staan en hoe goed ze hun evenwicht konden houden. En dat dat helemaal nog niet zo makkelijk was, en dat het wel acrobaten leken. “Ja” , zei ze.

Om haar wat langer een werk te laten bekijken, vertel ik soms wat mij opvalt aan het werk. Dit zorgt bij haar ervoor dat ze wat aandachtiger gaat kijken en soms komt ze dan ook met eigen ideeën.  Het kan kinderen wat meer focus geven op het leren kijken. Soms is het voor hen ook moeilijk om het zelf te verwoorden, zeker als ze nog jong zijn. Maar dit betekent niet dat ze door hen te prikkelen voor een werk, door eigen inbreng, ze niet aan het luisteren en kijken zijn.

Op de 2de verdieping kwamen we  bij een grote ronde muur gemaakt van allerlei kussen met verschillende patronen (Civilian Defense, 2007) van kunstenaar Dan Peterman.

Je mocht erin lopen, zonder schoenen. Dus dat deed mijn dochter ook. Ze deed haar schoenen uit en stapte voorzichtig in de cirkel, wat binnenin ook helemaal vol lag met kussens. Ze voelde aan de kussens en merkte op dat deze hard waren en niet zo zacht als die van thuis.  ze ging voorzichtig in het midden zitten en vervolgens ging ze over de kussens heen lopen in een rondje. In het midden was er een kring van kussens waar ze in het midden ging zitten. Haar gezicht straalde en ik zag dat ze dit wel gezellig vond.

Nog steeds trekken kunstwerken die bewegen haar aandacht, zo ook het volgende werk van László Moholy-Nagy ( Licht-raum modulator -1922-1930, replica uit 1970. Wat bestaat uit verschillende metalen geometrische onderdelen die in een ruimte ronddraaien om elkaar heen en er een bal heen en weer beweegt.

Het is dus ook een werk waarin veel te zien is en wat de aandacht trekt van een kind doordat het zo dynamisch is. Er is een tastbaar en beweegbaar object te zien maar ook prikkelt het werk de fantasie door de ongrijpbare elementen, beweging , licht, schaduw en reflectie. Het metaal reflecteert licht en in de ruimte weerkaatst het het licht waardoor er een lichtspel/ schouwspel op de muren van de ruimte ontstaan wat ook weer een speels geheel vormt. Iets wat een kind kan prikkelen en kan fascineren.

(Het idee achter het werk, spreekt mij dan weer aan; dat kunst en techniek niet als afzonderlijke disciplines beschouwt moeten worden maar als dat het ook samen kan en niet los van elkaar staat).

Het was een intensieve kijkervaring dit keer, met name voor mijn dochter. We waren ook wat langer in het museum dan normaal, met een pauze ertussendoor. Ik merkte wel aan haar dat een museum waarin ze meer mag dan alleen kijken, haar meer aanspreekt.

kinderWorkshop tape it!

Hallo allemaal,    

Op vrijdag 15 februari is er de workshop Tape it! voor kinderen tussen de 8-12 jaar.

Wat ga je doen? Met tape en verf ga je je eigen beeld maken. Dit kan een schildering zijn of een beeld opgebouwd uit stukken tape.

Je gaat experimenteren met wat je met washi tape of papiertape en verf kunt doen. Je leert hiervoor verschillende technieken hoe je een beeld kunt opbouwen uit laagjes verf of washi tape. Met verf en tape werken krijgt je schildering meer diepte door het laag over laag werken.

Met washi tape kun je ook een beeld maken wat realistisch/echt lijkt maar niet is ( optisch bedrog).

Lijkt je dit iets? Dan kun je je aanmelden via emy@emymaduro.com 

 Locatie: Atelier EM

Tijd: 16.00-17.30 uur

Pssst…..en vergeet niet oude kleren aan te trekken, want met werken met verf kun je ook vies worden!

Tot 15 februari!

Emy.

Eigen initiatief

Soms willen kinderen gewoon lekker aanklooien en lekker bezig zijn met materiaal. Soms hebben ze ook al een gericht idee van wat ze willen gaan doen. Zo hadden we laatst iets besteld via internet wat in een veel te grote doos aankwam. Mijn dochter vond dit reuze interessant. En ze zei dat dit wel het Pietenhuis kon zijn. Met de bedoeling om dit na te bouwen, natuurlijk. Samen met haar vriendinnetje die op dat moment bij ons kwam spelen, ging ze aan de slag.

Ik vond dit een super goed idee van haar! Niet om het idee zelf, maar dat ze zelf het initiatief nam en zelf al een creatief idee had bedacht met wat ze met doos kon gaan doen.

Fantasiespel en creativiteit gaan ook hand-in-hand.  Om het fantasiespel goed te kunnen uitvoeren, heb je soms letterlijk creativiteit nodig. Creativiteit in de zin van iets MAKEN. De fantasiewereld vormgeven en uitbeelden. Haar creativiteit was al in gang gezet door haar conceptuele idee van het omvormen van de doos naar een huis. Maar hoe dit aan te pakken, daar was ze nog niet vaardig in. Dus hielp ik haar een handje in haar creatieve leerproces door vragen te stellen. En…hoe ziet je pietenhuis eruit? “Het heeft een dak, en je kunt erin zitten”. En…..dan?….dan zit je erin…Is het dan niet een beetje donker binnen? Hebben de Pieten ook zo’n donker huis? vroeg ik haar.

Op die manier probeerde ik haar bewuster na te laten denken over hoe een huis eruit ziet en wat de onderdelen van een huis zijn. Verder liet ik haar vrij. Zij bepaalde de materialen die ze nodig had en ik haalde die materialen voor haar. Plak, gekleurd papier, schaar en stiften. Dat was genoeg.

Ze keek me aan, en wist even niet goed wat ze met die vraag moest. Dus verduidelijkte ik het. Heeft een huis ook niet ramen? Zodat je naar buiten kunt kijken? En zodat het huis van binnen niet zo donker meer is? En hoe ga je je raam uit het karton halen? “knippen” zij ze. Maar het knippen ging niet, kwam ze even later achter. Ik zag haar frustratie. Lukt het? vroeg ik haar. NEE! antwoordde ze boos. Ze kan soms heel snel gefrustreerd zijn wanneer iets niet gaat zoals ze het bedacht had, maar dit is dan ook gelijk een leermoment om om te gaan met fouten en hoe de dingen op te lossen. Het zelfontdekkend leren.

Toen die frustratie eruit kwam en ze er niet op een ander idee kwam. Gaf ik aan dat ik haar wel kon helpen met een stanleymes. Stanleymes? zei ze vragend. Dat kende ze nog niet. Dus uitgelegd en laten zien wat het was (een HEEL scherp mes) en dat dit alleen door grote mensen gebruikt mag worden. Dus met stanleymes heb ik de ramen gemaakt voor haar. Aandachtig zat ze te kijken hoe ik de vorm van de raampjes met het stanleymes maakte.  Zo ontdekte ze op welke manier je nog meer ramen kunt maken dan alleen een raam tekenen of opplakken. Ruimtelijk werk werd het dus.

Samen met haar vriendinnetje kreeg het huisje ook een huisnummer en een deurbel en een dak met dakpannen. Na die dag was ze nog niet klaar met het huis. Er werd ook nog een bank en tafel in het huis getekend. De bank had heel veel kussens, “om het lekker zacht te maken”, zei ze. Het huis kreeg ook nog een lampje wat ik samen met haar erin hing ( een draagbaar fietslampje). En zo was het huis af.

Zij en haar zusje gingen erin spelen, maakte het gezellig met allerlei speelgoed wat in het huisje verzameld werd. Maar ook in die situatie kwam ze een onverwachte probleempje tegen… Haar jongere zusje vond alles wat erop geplakt was, ook erg interessant en met name hoe het erop geplakt was. Dus ging zij het er weer afhalen. De oudste daardoor helemaal in tranen. Maar daarop gaf ik haar dan een tip hoe ze onder andere de dakpannen die eraf gehaald waren weer kon maken. Namelijk om de dakpannen er gewoon op te tekenen in plaats van erop te plakken, dan kan haar zusje ze er tenminste ook niet afhalen. Zo gezegd, zo gedaan.  Ook schreef ze groot haar naam erop, met de gedachte dat haar zusje dan tenminste wist dat het huis van haar was en ze er vanaf moest blijven. (nu kan haar zusje nog niet lezen, maar de gedachte erachter was een prima idee!).

Het huisje staat er nu al een paar weken. En sinds kort is het huis van beer geworden. Voor haar knuffelbeer werd er in het huisje een plekje ingericht om in te slapen. Het huis heeft een andere rol gekregen. En inmiddels heeft ze voor zichzelf een andere huisje gecreëerd, onder de tafel.

Mooi, om te zien hoe kinderen hun fantasiespel vormgeven en er een creatief leerproces ontstaat waarin er oplossingen gezocht worden voor de obstakels die ze tijdens hun spel tegenkomen!  En als ouder zijnde help ik graag een handje mee door mee te gaan met hun fantasie en vragen te stellen. Zo hou je het creatieve proces op gang en krijgt het creatieve project van je kind de kans om te groeien en te verdiepen.

Soms kan het zijn dat het even ongeroerd blijft liggen, maar het kan ook ineens weer de interesse wekken van je kind en dat er een vervolg aan gegeven wordt.

Emy.  

Tekenen met IJzerdraad = spierballen kracht

Hoewel het af een toe flink werken was,  zijn er toch mooie en unieke beelden ontstaan. Mooi was te zien hoe iedereen zijn eigen idee uitwerkte en hoe verschillend daardoor de beelden werden. Maar ook  leerden de deelnemers dat er veel meer bij komt kijken dan alleen een beetje ijzerdraad buigen.  Want…..dat bleek toch soms moeilijker te zijn dan gedacht!

Spierballen kracht, dat was er toch wel voor nodig! En hoe dikker het ijzerdraad, hoe moeilijker het is om door te knippen en te buigen, dus hoe meer kracht je moest zetten. Gelukkig waren daar ook trucjes voor hoe je dat het beste voor elkaar krijgt.

Ook kregen de deelnemers meer inzicht in de moeilijkheidsgraad van het werken met ijzerdraad. Want hoewel je soms op papier mooi iets getekend kunt hebben, als er te veel details inzitten is dat ook moeilijker om in ijzerdraad na te maken. Beeldende oplossingen moesten dan ook worden gevonden voor dat soort probleempjes, en met een beetje hulp kregen de meesten het dan ook voor elkaar.  En zie het resultaat!

 

Voor de deelnemers: Ik hoop dat jullie het leuk & leerzaam vonden en zie jullie graag weer eens terug! Ik vond het in ieder geval erg leuk om te zien hoe jullie bezig waren en hoe vol concentratie en enthousiasme jullie aan de slag gingen. Super gedaan allemaal!

Emy.

PSSST…….en mocht je deze blog lezen en dit stiekem toch ook wel een keertje willen doen…mail dat dan naar emy@emymaduro.com. Bij genoeg animo, kan ik het begin volgend jaar nog eens inplannen. Voor andere workshops…hou de website in de gaten 😉

Workshop: Spelen met foto’s

Hallo!
Op donderdag 13 december geef ik  de workshop “Spelen met foto’s”. Deze workshop is voor kinderen tussen de 7-12 jaar.
Maar, wat is dat…spelen met foto’s?  Nou, dan kun je foto’s gaan samenvoegen en je eigen foto gaan maken. Je kan ook op de foto ook erbij tekenen wat je wilt en zo je eigen verhaal maken!
Het bijzondere is dat het niet op gewoon papier wordt gemaakt maar doorzichtig papier. Hierdoor krijg je leuke effecten!
Je leert er ook wat van! Zo kom je meer te weten over wat voorgrond en achtergrond is, en wat overlapping en afsnijding inhoudt.
Lijkt dit je iets om uit te proberen? Meld je dan aan via emy@emymaduro.com
PSSST……
Oja, aanstaande vrijdag 30 november is er de workshop “Tekenen met IJzerdraad” voor kinderen tussen de 7-12 jaar. Er is nog plek, dus je kan je nog inschrijven!
Voor meer informatie, zie de website: www.emymaduro.com en check de workshop onder kopje “Atelier EM”.
Ik hoop je snel te zien!
Emy.

Spelen met plakband

Mijn oudste dochter had voor haar verjaardag gekleurde plakband gehad, dit wilde ze graag. Maar ze had er nog niks mee gedaan. Ik vroeg haar of ze met haar nieuwe gekleurde plakband wilde knutselen. Dit wilde ze wel graag, dus hebben we alles klaargelegd. Zij pakte de plakband en ik pakte andere materialen om ermee aan de slag te gaan, zoals een schaar, krijt, gekleurde pennen en papier.

Plakband is zo’n fascinerend materiaal wat erg in trek is bij peuters en kleuters. Vooral het knippen van het plakband, wat nogal wat vaardigheid vergt, is een leuke uitdaging voor ze. Maar ook het recht opplakken van dat plakband….want dat valt nog niet zo mee!

Mijn dochter was geconcentreerd aan het werk, en knipte met beleid en precisie het plakband met haar giraffe-schaartje door. Hoewel mijn dochter met beleid de plakband doorknipt, kan dat ook anders gaan, hoor….niet iedere kleuter doet dit zo. Dus wees gerust als je eigen kind het plakband helemaal uitrolt of met de schaar aan het plakband vastgekleefd zit. Dit hoort ook bij het ervaren hoe met zo’n materiaal om te gaan. Bij peuters lukt het vaak nog niet eens goed om het plakband door te knippen. Maar door te doen, leren ze het wel. Eventueel  met een beetje hulp.

Ze had ontdekt dat wanneer ze het plakband aan de rol liet en eerst opplakte, dat het doorknippen van het plakband dan gemakkelijker ging. Bovendien plakte het dan ook niet zo aan haar vingers vast, wat ze prettiger vond werken. Nu nog een oplossing verzinnen om het plakband recht en plat op te plakken. Ze probeerde het met haar vingers glad te strijken, maar dit lukt niet echt. Mmmmm…. ik zag haar bedenkelijk kijken, en merkte dat ze dat toch niet zo leuk vond en dat ze zocht naar een manier om het plakband wel glad te krijgen. Toch liet ze die gedachte los, toen ze merkte dat dit niet lukte. Ze ging verder met het krijt en tekende over het plakband heen.

 

Omdat ze gekleurd plakband had in plaats van gewone doorzichtige, had ik gekozen voor wit papier. Hierop zag je de kleuren beter, zeker omdat wanneer je het plakband uitrolde de kleur lichter was dan op de rol. Ik liet dit haar ook zien; “Hé, heb je gezien dat het plakband op je tekening lichter is dan op de rol plakband?, vroeg ik haar. Dat is gek, hè? Hoe kan dat nou?…”   Ze bekeek het plakband en zei  “ik vind het lichter mooier” en ging weer verder met haar tekening.

Ze bedacht een heel verhaal erom heen en bedacht me om daarop in te gaan. Ik vroeg haar wat ze aan het tekenen was… “kijk, mama, dit zijn Wisselwegen, en ze wees naar het plakband. “Wisselwegen?”, “Wat zijn wisselwegen? “, vroeg ik haar. “Kijk, Wisselwegen gaan zo en zo ( en ze beweegt met haar vinger over het plakband heen en weer). “Oooohh…slingerwegen, die allemaal bochten hebben en naar links en rechts gaan! “Ja, mama, dat zeg ik toch! Wisselwegen!. Vervolgens vertelt ze dat de andere stroken plakband de bergen zijn en dat ze een brug over het water heeft getekend zodat de auto’s er niet invallen. De brug was ook van tape gemaakt, een soort lus. Wat haar ook opviel tijdens het tekenen met het krijt over het plakband, was dat het stukje plakband een andere kleur kreeg, zo werd bruin krijt over het roze plakband “paars”. Maar zei ze…”blauw met roze, dat wordt ECHT paars”.

 

Op een gegeven moment wilde ze dat ik ook meedeed met haar. In dit spel moest ik haar precies nadoen zodat beiden werkjes er hetzelfde uit zouden zien.  Voor haar is dit een manier om mij ook iets te leren. Vaak ben je als ouder zijnde degene die je kind van alles wil leren. Maar hiermee maakte ze me dan ook duidelijk dat het ook andersom kan.  Kinderen vinden het ook leuk om te laten zien wat zij al goed kunnen, en dit spel, van nadoen,  was voor mijn dochter haar manier om te laten zien wat ze al kon. Hoewel we niet alleen met plakband en papier gewerkt hebben, is dat wel waar we mee begonnen waren en is het de basis geweest van waaruit verder gewerkt is met de andere materialen.

Er valt dus veel te ontdekken met plakband. Mijn dochter is van op het platte vlak experimenteren ( op papier e.d.) maar je kunt natuurlijk ook met plakband lege verpakkingen, karton, papier en andere dingen aan elkaar plakken. Zodat je meer een bouwwerk gaat maken waarbij technische vaardigheden zich kunnen ontwikkelen.

Dus als je kind weer eens een keer met plakband wilt werken, dan is dat niet prutsen, maar ontdekken wat het ermee kan! En zeker een goed materiaal om de technische en motorische vaardigheden mee te oefenen.

Emy.

Creativiteit stimuleren bij jonge kinderen

Hoe kun je nou als ouder/begeleider de creativiteit van het kind te stimuleren zonder dat het de eigen verbeeldingskracht teniet doet of leidt tot een eindproduct (lees: kant-en-klaar knutselwerk). Soms is het lastig om op een goede manier je kind te stimuleren in zijn of haar Creatieve ontwikkeling. Zou je hierbij wel wat tips kunnen gebruiken?….Check dan deze video!